20240103 – Montevideo, Uruguay
We arrived at Montevideo early in the morning, having traveled through a night of dense fog in the open ocean.
[Montevideo port view/Montevideo’ya limandan giriş görünüşü]
Our journey began with a city tour, followed by a visit to a ranch northwest of the town. Here, we were treated to a truly unique experience: the sight of Uruguayan gauchos, the sound of cattle, and the beauty of traditional folk dancing. It was a moment that truly encapsulated the spirit of Uruguay.
[We gathered at the ship’s theater to wait for our Montevideo tour in the early morning./Sabah limana iniş için geminin tiyatrosunda sıraya girip beklerken]
The city is peppered with beautiful Italian, French, and Spanish-influenced buildings. We stopped at Independence Park, in the city center, surrounded by government, historical, and other buildings. The most impressive building, of course, is the Salvo Palace (Palacio Salvo). It was designed by an Italian immigrant architect, Mario Palanti, who lived in Buenos Aires. When finished in 1928, it briefly became the tallest building in Latin America. It was built on the Café Le Granda site where the Uruguayan tango, world-famous La Cumparsita, was first played. Today, a Tango Museum resides in the massive Salvo Palace.
[We had a limited time to visit the central plaza, Plaza Independenia, which is surrounded by buildings like the Salvo Palace, which is an overwhelming building. La Cumparsita, the Uruguayan tango, was first performed in a cafe that stood here before this building/Salvo Binası.]
In 1966, we formed a rock music group called the Trepezüs 66, a name stolen from the then-famous Sergio Mendes and Brazil 66. Other band members went to Istanbul to buy instruments using borrowed money when things got more serious. I had my own guitar and was the only member in the high school. Others were all college students at the Black Sea Technical University. The loans for the instruments had to be paid, so we started performing at gigs at weddings, New Year’s, schools, and occasionally our concerts. La Cumparsita was very famous, and we were constantly asked to play it so the couples could dance the night away. I hated it! We were supposed to be a rock band.
Palacio Salvo was purchased by the Salvo brothers, hence the name. Initially, a lighthouse was planned for the roof; however, it was replaced by antennas. Also, the initial intent to make this a hotel did not work, and it now houses residences and offices.
The Presidential office was relocated to the Executive Tower in 2009. Construction on the building began in 1965, but it was halted when the military fascist Junta took control, not resuming until 1984. Initially intended for the justice department, by the time it was finished, it was deemed too small for that purpose. The Uruguayan president’s offices are now housed there. With its unassuming exterior, the building surprised us with Its functionality and efficiency, a stark contrast to the ostentatious 1100-room palace we had seen in Turkey. It is a simple building at the plaza with no outrageous security measures we saw in Turkey. Maybe the president of Uruguay does not fear his people.
[Executive Tower, where the Uruguay President has his office. It does not have walls, security or defense behind an army as we are accustomed to see in Turkey where the president hides in a castle pretending to be a palace/Cumhurbaşkanlığı binası]
The Plaza Independencia was established after the old city walls were demolished and the new city emerged. The town and the area were redesigned in 1837, with the park designed as the center. The design was done by an Italian architect, Carlo Zucchi, who had studied in Paris. He fashioned the park after the Rue de Rivoli in Paris. After the fascist dictatorship in 1984, the remains of Uruguay’s hero, Jose Artigas, were brought and put in an underground mausoleum below the Plaza Independencia.
The Esteves Palace, where the Uruguay government initially functioned, borders the plaza. It was the estate of Don Francisco Esteves when the government acquired it and used it as the president’s office in 1890. After 1984, the president’s office moved, ending up at the Executive Tower next to the Esteves Palace by the Plaza Independencia in 2009.
[Esteves Building]
Another impressive building surrounding the Plaza is the Teatro Solis, which opened in 1856. The foremost politicians and social figures decided a theater was needed in the newly emerging Eastern country of Uruguay in 1833. The approval was given to Italian architect Carlo Zucchi, who presented the theater’s design to the authorities. One factor that had to be considered in the design was to bring influential social and political figures together in an environment where the elite could show off their power and status and impress others.
[Teatro Solis, the famous theater and opera house, Montevideo, Uruguay/Solis Tyatro binası]
The monument of Jose Gervasio Artigas, considered Uruguay’s founding father, is at the center of the plaza. He enlisted in 1797 and fought against the British in the Anglo-Spanish War. Later, he was captured when the English took over Montevideo, but he escaped and organized the gauchos to wage a guerrilla war. When the British were defeated and unable to capture Buenos Aires, Artigas was promoted to captain in 1809. Later, he fought against the Spanish to establish Uruguay. However, he was exiled to Paraguay, where he died. His remains were brought to Uruguay later and are now kept in the underground mausoleum.
[Artigas’ monument, Independence Plaza]
Our next stop was the Legislative Palace, the parliament of Uruguay. It was built between 1904 and 1925 in the Greco-Roman eclecticist style. Marbles from every corner of Uruguay decorate the building. Although the building was opened in 1925, the decorations were not completed until 1954. It is surrounded by beautiful statues on its roof.
[Details of the Legislative Palace’s roof statues/Meclis binasının üzerindeki heykel detayları]
After the city tour, we headed out to a ranch, La Rabida, where we were treated to the life of gauchos, cattle ranching, folk dancing, great beer, tasty meat, sausages, and lunch.
[The owners of the La Rabida Ranch greeted us on their horses as we approached the gates. They rode beside our bus, waving and welcoming us all the way to the gates and inside/La Rabida çiftliğine yaklaştığımızda çiftlik sahibi kadın ve adam kovboylar (gaucho) atlarıyla bizi karşılayıp, otobüsün yanında sürerek hoşgeldiniz diyorlar]
We got on tractor-trailers and sat on haystacks to take a short ride to the end of the gravel road. As soon as we got off the trailers and the wind stopped, we were eaten alive by giant mosquitos. They should have warned us about this before the tour. Some kind people had repellents, and they shared them with everyone. After a short walk down the ramp, we were at a beautiful beach facing the river/sea. On the other side was Buenos Aires; however, we could not see it. The river was brown primarily from the alluvion drifting towards the sea. The gaucho leading us rode his horse to the water for us to photograph it. The beach was empty except for us. We walked up the ramp and drove back to the ranch while a team of horses ran in front and beside us.
[One of the best sausages I ever ate was cooked on the barbecue. We also got beer, wines, and other drinks/Hayatımda yediğim en güzel sosis ve etler. Bunların yanında bira, şarap ve başka içecekler de geldi, tam cennet]
Back at the ranch, after tasting some barbecued sausages and tasty meets, we were treated to lunch while we shared tables and sat on haystacks. Then, Uruguayan folk music and dancing started. The dances were a beautiful mixture of folk and tango.
[Gaucho, demonstrating the shallow waters of the Bay/River. Buenos Aires is on the other side of the water, yet we can’t see it/Atıyla suya giren kovboy alivyonlu suların çok da derin olmadığını gösteriyor]
Uruguay, like so many other neo-colonial countries, lived through its version of fascist dictatorship. Civilian leaders cooperated with the Uruguayan military during the fascist 12 years from 1973 to 1985, showing that the ruling classes were fully operating the US-supported dictatorship. Thousands of people were arrested, tortured, and murdered at the hands of the police, the army, and state officers. The US helped the government by sending its torture experts to teach how to torture people without killing them so that the torture could last longer. Left-wing parties, unions, papers, and organizations were shut down to allow the US-supported violence to take its toll when capitalism failed to provide the people with even their basic needs. Even music, songs, and musicians thought to be critical of the dictatorship or against the wealthy were banned during this period.
In 1984, a general strike, first after the 1973 coup, spread through the country in support of the political prisoners. The regime could not stop the strike. In 1983, a massive demonstration against fascism took place, with more than half a million people marching in Montevideo. The US-supported army denounced it as a Marxist plot.
People’s defense underground organizations appeared to fight back. However, the US sent more technology, experts, and intelligence to the Uruguayan government to fight the people. Tupamaros, an underground defense organization, kidnapped prominent foreign figures helping the government. Tupamaros, named after Tupac Amaru, a historical peoples’ hero, was formed as the National Liberation Movement and fought back for the independence of their country against imperialism. They kidnapped the British ambassador and the US torture expert Dan Mitrione who was kidnapping homeless from the streets and torturing them in his classes for the Uruguayan police.
[Talking to the gaucho and his horse/Kovboy ve atıyla konuşma]
[<- Çiftliğin sığırları otluyor/Cattle grazing]
[A tree growing on another tree/Bir ağacın üzerinde büyüyen başka bir ağaç]
20240103 – Montevideo, Uruguay
(Türkçeye çeviri Word tarafından otomatik yapıldı)
Sabahın erken saatlerinde Montevideo’ya vardık, açık okyanusta yoğun sisli bir gece geçirdik.
Yolculuğumuz bir şehir turu ile başladı, ardından kasabanın kuzeybatısındaki bir çiftliği ziyaret ettik. Burada gerçekten eşsiz bir deneyim yaşadık: Uruguaylı gauchoların (kovboylar) görüntüsü, sığırların sesi ve geleneksel halk danslarının güzelliği. Uruguay’ın ruhunu gerçekten özetleyen bir andı.
[ Sabah Montevideo limanına giriş]
Şehir, güzel İtalyan, Fransız ve İspanyol etkisindeki binalarla doludur. Şehir merkezinde, hükümet, tarihi ve diğer binalarla çevrili Bağımsızlık Parkı’nda durduk. En etkileyici yapı elbette Salvo Sarayı idi (Palacio Salvo). Buenos Aires’te yaşayan İtalyan göçmen mimar Mario Palanti tarafından tasarlandı. 1928’de tamamlandığında, kısa bir süre Latin Amerika’nın en yüksek binası oldu. Uruguaylı tangonun, dünyaca ünlü La Cumparsita’nın ilk çalındığı Café Le Granda sahasında inşa edilmiştir. Bugün, devasa Salvo Sarayı’nda bir Tango Müzesi bulunuyor.
[Yeni şehir yapıldığında yıkılan eski şehri çevreleyen duvarlar yıkılmış, bu meydan sonra hazırlanmıştı. Daha sonra o duvarın taşlarından eski yapıya uygun olarak bu kapı inşa edilmiş/A part of the wall and the gate rebuild with the old stones the surrounding walls of the old city was built. ]
1966’da, o zamanlar ünlü olan Sergio Mendes ve Brazil 66’dan çaldığımız bir isim olan Trepezüs 66 adlı bir rock müzik grubu kurduk. Diğer grup üyeleri, işler ciddileşince borç parayla enstrüman almak için İstanbul’a gittiler. Kendi gitarım vardı ve lisede okuyan tek üyeydim. Diğerlerinin hepsi Karadeniz Teknik Üniversitesi’ndeki üniversite öğrencileriydi. Enstrümanların kredilerinin ödenmesi gerekiyordu, bu yüzden düğünlerde, yılbaşlarında, okullarda ve bazen de konserlerimizde sahne almaya başladık. La Cumparsita çok ünlüydü ve çiftlerin gece boyunca dans edebilmeleri için sürekli çalmamız istendi. Nefret ettim! Bizim bir rock grubu olmamız gerekiyordu.
Palacio Salvo, Salvo kardeşler tarafından satın alındığından, dolayısıyla adı buradan geliyor. Başlangıçta, çatısı için bir deniz feneri planlandı; Ancak, sonra, antenlerle değiştirildi. Ayrıca, burayı bir otel haline getirme niyeti işe yaramadı ve şimdi konutlara ve ofislere ev sahipliği yapıyor.
[Salvo Binası, Eski düğünlerin vazgeçilmez tangosu Komparsita’nın ilk çalındığı kafenin üzerine yapılan gösterişli bina/Salvo Building]
Cumhurbaşkanlığı ofisi 2009 yılında Executive Tower’a taşındı. Binanın inşaatı 1965’te başladı, ancak askeri faşist Cunta kontrolü ele geçirdiğinde durduruldu ve 1984’e kadar devam etmedi. Başlangıçta adalet bakanlığı için tasarlandı, bittiğinde, bu amaç için çok küçük kabul edildi. Uruguay cumhurbaşkanının ofisleri şimdi orada bulunuyor. Mütevazı dış cephesiyle bina, Türkiye’de gördüğümüz gösterişli 1100 odalı sarayla tam bir tezat oluşturan işlevselliği ve verimliliği ile bizi şaşırttı. Meydanın kenarında, Türkiye’de gördüğümüz aşırı güvenlik önlemlerinin olmayan basit bir bina. Belki de Uruguay başkanı halkından korkmuyordur.
Plaza Independencia, eski şehir surları yıkıldıktan ve yeni şehir ortaya çıktıktan sonra kurulmuştur. Kasaba ve bölge 1837’de yeniden tasarlandı ve park merkez olarak tasarlandı. Tasarım, Paris’te eğitim görmüş bir İtalyan mimar olan Carlo Zucchi tarafından yapıldı. Parkı Paris’teki Rue de Rivoli’den sonra şekillendirdi. 1984’teki faşist diktatörlükten sonra, Uruguay’ın kahramanı Jose Artigas’ın kalıntıları getirildi ve Plaza Independencia’nın altındaki bir yeraltı mozolesine yerleştirildi.
Uruguay hükümetinin başlangıçta faaliyet gösterdiği Esteves Sarayı, plaza ile sınır komşusudur. Hükümet onu satın aldığında ve 1890’da cumhurbaşkanlığı ofisi olarak kullandığında Don Francisco Esteves’in mülküydü. 1984’ten sonra, başkanın ofisi taşındı ve 2009’da Plaza Independencia’nın yanındaki Esteves Sarayı’nın yanındaki Executive Tower’da sona erdi.
Meydanı çevreleyen bir diğer etkileyici bina ise 1856’da açılan Teatro Solis’tir. Önde gelen politikacılar ve sosyal şahsiyetler, 1833’te yeni ortaya çıkan Doğu ülkesi Uruguay’da bir tiyatroya ihtiyaç olduğuna karar verdiler. Onay, tiyatronun tasarımını yetkililere sunan İtalyan mimar Carlo Zucchi’ye verildi. Tasarımda göz önünde bulundurulması gereken bir faktör, seçkinlerin güçlerini ve statülerini gösterebilecekleri ve başkalarını etkileyebilecekleri bir ortamda etkili sosyal ve politik figürleri bir araya getirmekti.
[Jose Gervasio Artigas, Uruguay’ın kurucusu, kahramanı/ Founding father of Uruguay]
Uruguay’ın kurucu babası olarak kabul edilen Jose Gervasio Artigas’ın anıtı meydanın merkezindedir. 1797’de askere alındı ve İngiliz-İspanyol Savaşı’nda İngilizlere karşı savaştı. Daha sonra İngilizler Montevideo’yu ele geçirdiğinde yakalandı, ancak kaçtı ve gauchoları bir gerilla savaşı yürütmek için örgütledi. İngilizler yenildiğinde ve Buenos Aires’i ele geçiremediğinde, Artigas 1809’da kaptanlığa terfi etti. Daha sonra Uruguay’ı kurmak için İspanyollara karşı savaştı. Ancak, öldüğü Paraguay’a sürgün edildi. Kalıntıları daha sonra Uruguay’a getirildi ve şimdi yeraltı türbesinde tutuluyor.
Bir sonraki durağımız Uruguay parlamentosu olan Yasama Sarayı oldu. 1904–1925 yılları arasında Greko–Romen eklektisist tarzında inşa edilmiştir. Uruguay‘ın her köşesinden gelen mermerler binayı süslüyor. Bina 1925 yılında açılmış olmasına rağmen süslemeler 1954 yılına kadar tamamlanamamıştır. Çatısında güzel heykellerle çevrilidir.
[Uruguay’ın Meclis binası. 1904-1925 arası inşa edlmiş / The legislative Palace of Uruguay]
Şehir turundan sonra, gauchos hayatı, sığır çiftliği, halk dansları, harika bira, lezzetli et, sosis ve öğle yemeği ile doyurulduğumuz bir çiftlik olan La Rabida’ya gittik.
[Uruguay Cumhurbaşkanlığı binası. Basit bir binadan pek farkı yok, etrafta korumalar, tanklar, polisler, ordu, helikopterler, gibi şeyler yok./Uruguay President’s Office, called the Executive Tower. No extra protection, just a simple office, like it should be]
[Uruguay’ın telekomünikasyon binası. Devlet’in kurduğu telefon şirketlerinin ofisleri bu binada bulunuyor/Telecommunications building, occupied by a government-owned telecommunications corporation]
Traktör römorklarına bindik ve çakıllı yolun sonuna kadar kısa bir yolculuk yapmak için saman balyalarına oturduk. Römorklardan iner inmez ve rüzgar durur durmaz, dev sivrisinekler tarafından canlı canlı yenildik. Turdan önce bizi bu konuda uyarmaları gerekirdi. Bazı nazik insanların kovucuları vardı ve bunları herkesle paylaştılar. Rampadan aşağı kısa bir yürüyüşten sonra nehre / denize bakan güzel bir plajdaydık. Diğer tarafta Buenos Aires vardı; ancak göremedik. Nehir, öncelikle denize doğru sürüklenen alüvyondan kahverengiydi. Bizi yönlendiren gaucho, fotoğrafını çekmemiz için atını suya sürdü. Plaj bizim dışımızda boştu. Rampadan yukarı yürüdük ve bir at sürüsü önümüzde ve yanımızda koşarken çiftliğe geri döndük.
[Çiftliğe giderken direklere yuva yapan kuşlar/ Nesing birds on our way to the ranch]
Çiftliğe döndüğümüzde, mangalda sosislerin ve lezzetli buluşmaların tadına baktıktan sonra, masaları paylaşırken ve samanlıklarda otururken öğle yemeğine ikram edildik. Ardından Uruguay halk müziği ve dansları başladı. Danslar folk ve tangonun güzel bir karışımıydı.
[ Et ve sosisleri yerken içecek servisi/Getting drinks while we eat the barbecue meats]
Uruguay, diğer pek çok yeni-sömürgeci ülke gibi, faşist diktatörlük versiyonunu yaşadı. Sivil liderler, 1973’ten 1985’e kadar açık faşizmde, 12 yıl boyunca Uruguay ordusuyla işbirliği yaparak, egemen sınıfların ABD destekli diktatörlüğünü tam olarak işletebildiklerini gösterdiler. Binlerce insan polis, ordu ve devlet görevlileri tarafından tutuklandı, işkence gördü ve öldürüldü. ABD, işkencenin daha uzun sürmesi için insanlara öldürmeden nasıl işkence edileceğini öğretmek için işkence uzmanlarını göndererek hükümete yardım etti. Solcu partiler, sendikalar, gazeteler ve örgütler, kapitalizm insanların temel ihtiyaçlarını bile karşılayamadığında, ABD destekli şiddetin zarar görmemesi için kapatıldı. Diktatörlüğü eleştirdiği veya zenginlere karşı olduğu düşünülen müzik, şarkı ve müzisyenler bile bu dönemde yasaklandı.
[Sudaki kovboy (Gaucho). Karşı taraf Buenos Aires, Arjantin/Gaucha in the water, the opposite side is Buenos Aires]
1984’te, 1973 darbesinden sonra ilk kez siyasi tutukluları desteklemek için bir genel grev ülke geneline yayıldı. Rejim grevi durduramadı. 1983’te Montevideo’da yarım milyondan fazla insanın yürüdüğü faşizme karşı büyük bir gösteri yapıldı. ABD destekli ordu, bunu Marksist bir komplo olarak kınadı.
Halk savunma yeraltı örgütleriyle savaşıyordu. Ancak ABD, halkla savaşmak için Uruguay hükümetine daha fazla teknoloji, uzman ve istihbarat gönderdi. Bir yeraltı savunma örgütü olan Tupamaros, hükümete yardım eden önde gelen yabancı isimleri kaçırdı. Adını tarihi bir halk kahramanı olan Tupac Amaru’dan alan Tupamaros, Ulusal Kurtuluş Hareketi olarak kuruldu ve emperyalizme karşı ülkelerinin bağımsızlığı için savaştı. İngiliz büyükelçisini ve Uruguay polisi için verdiği derslerde evsizleri sokaklardan kaçıran ve onlara işkence eden ABD’li işkence uzmanı Dan Mitrione’yi kaçırdılar.
